ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΟΣ...

 ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ  ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΟΣ...

     Με τον άνεμο να κυριαρχεί σε όλο το Ιππευτήριο σφυρίζοντας στα φυλλώματα των δένδρων, με χαμηλή θερμοκρασία, με ένα υπέροχο ...αλογάκι και με το καινούργιο  χειροποίητο Τόξο κατασκευής ...Περικλέους Τελειορίδη, όλα ομορφαίνουν και βοήθησαν την Ταξιαρχία να εκτελέσει εν πλήρη κινήσει μια σειρά εξαιρετικών τοξεύσεων με την πρώτη εξ αυτών όπως φαίνεται στον ...αδιάψευστο φακό! Ας την χαρούμε αλλά να μην της πούμε τίποτε και το πάρει πάνω της...

     Το πρώτιστο που συνειδητοποιήσαμε σήμερα είναι η μεγάλη σημασία της σωστής α ν α π ν ο ή ς όχι μόνον σε μία πολεμική τέχνη όπως η Έφιππη Τοξοβολία, αλλά σε ολόκληρη τη ζωή και σε όλες τις δραστηριότητές μας.

     Κάτι σαν το τιμόνι, στο υπέροχο περουβιανό ιστιοφόρο που, λίγες μέρες πριν, το βοήθησε να διαπλεύσει τον Ατλαντικό και να φτάσει στα δικά μας νερά, προ του οποίου κι εμείς διαλογισθήκαμε, η σωστή  α ν α π ν ο ή  μας βοηθά να "διαπλέουμε" τα πιο ταραγμένα "νερά" των καθημερινών μας "περιπετειών" και να βγαίνουμε νικητές στις όποιες τρικυμίες... 

     Πολύ σημαντικό το σημερινό ασκησιολόγιο της Ταξιαρχίας, την βοήθησε να ρυθμίσει την αναπνοή της, να εκτελέσει άρτιες τοξεύσεις και να εκτελέσει σωστό γυμνιππευτικό τροχάδην εκπαιδεύοντας, παραλλήλως σ΄ αυτό και τον σχολικό Ίππο μας. Όμως, χωρίς η Ταξιαρχία να το αντιληφθεί, σήμερα ...ξέχασε αρκετές φορές ότι ήταν ...έφιππη, προσηλωμένη στο Τόξο της κι έτσι "κάθισε" ασφαλέστερα στη ράχη του Ίππου. 

     Βεβαίως, με ένα τόσο ιδανικό Τόξο κατασκευής Περικλέους Τελειορίδη δεν περιμέναμε τίποτε λίγότερο... Και σήμερα ήταν η πρώτη δοκιμασία αυτού του Τόξου το οποίο, ευγενώς, προσέφερε στη Σχολή μας ο κατασκευαστής του και Συνασκούμενος Περικλής Τελειορίδης, αποδεικνύοντας ότι αυτά που κατασκευάζει είναι πραγματικά "διαμάντια" ακόμη και σε έφιππη χρήση! 

     Εν αρχή ην η διεύθυνση του Ίππου και η διατήρηση του ρυθμού με επικέντρωση στον καλό τροχασμό που ήταν και ο πυρήνας της κινήσεως του σημερινού μαθήματος και η Ταξιαρχία με τον Ίππο της μας έδωσαν την παραπάνω εικόνα.

     Δύσκολη κίνηση ο τροχασμός αλλά επιμείναμε στην βελτίωσή του και τα ...καταφέραμε, πριν προχωρήσουμε παρακάτω!

     Και το "παρακάτω" δεν ήταν άλλο από την ...παραπλάνηση της Ταξιαρχίας ώστε να βγει από το άγχος της "ιππεύσεως" να νιώσει ανεξάρτητη του Ίππου με ένα "δόλωμα" αποεστιάσεως προσοχής, με την παράλληλη ανάπτυξη των αυτοδιορθωτικών "σερβομηχανισμών" της "μυικής μνήμης"  ώστε να "καθίσει" βαθύτερα και ασφαλέστερα! "Ταξιαρχία εγκαθίδρυσε το βέλος σου!" ακούστηκε ο Εκπαιδευτής και η Ταξιαρχία, εν κινήσει, ξέχασε ότι ιππεύει, άφησε εντελώς τις ηνίες και ασχολήθηκε με την εγκαθίδρυση του βέλους της! Κι αυτό έγινε πολλές φορές, κυρίως επί στροφών διευθύνσεως, με αποτέλεσμα η Αμαζόνα μας, ακουσίως, να ρυθμίσει και την αναπνοή της! Αυτό ήταν! 

     Μετά από όλα  αυτά, οι τοξεύσεις εν κινήσει της Ταξιαρχίας που ακολούθησαν, όλες ακριβείας ως προς το σημείο και τον χρόνο αφέσεως (χρησιμοποιήθηκε σφυρίχτρα) ήσαν ποιοτικότατες! 

     Και σε κάποιες από αυτές, η Ταξιαρχία παρεσύρθη από τον  πολυμήχανο Εκπαιδευτή εκτελώντας τις πρώτες ...ημι-πάρθειες τοξεύσεις της! 

     Στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ..."παίζουμε ότι δεν παίζουμε ένα παιγνίδι" ("Knots", R. D. Laing) και ...π α ί ζ ο ν τ α ς  ότι δεν  π α ι ζ ο υ μ ε ...παίζουμε και μαθαίνουμε! Και ιδού, η Ψυχολογία και η Ψυχιατρική ως βασική συνιστώσα της ιππικής εκπαιδεύσεως, αλλά και της καθημερινότητός μας για να οδηγηθούμε στο τέλος σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα εναρμονίσεως με την φύση που μας ισορροπεί και μας γεμίζει χαρά!

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

 ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

     Η Αμερικανική Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας «Flying Duchess Ranch» βρίσκεται στην Washington, στην ευρύτερη περιοχή του Στρατιωτικού Νεκροταφείου του Arlington όπου βρίσκονται θαμμένοι Αμερικανοί πρόεδροι.

     Η συγκεκριμένη Σχολή, προ ολίγων ημερών, ανήρτησε στην σελίδα της του Facebook ένα πολύ σημαντικό, για την παγκόσμια Έφιππη Τοξοβολία, κείμενο το οποίο αποτελεί μιαν ηχηρή προειδοποίηση για το μέλλον της πολεμικής τέχνης μας.

     Στο εν λόγω κείμενο επισημαίνονται ουσιώδεις αλλοιώσεις της Έφιππης Τοξοβολίας λόγω της υποβαθμίσεώς της από πολεμική τέχνη σε άθλημα («game») στο πλαίσιο των «Διεθνών Αγώνων» που διοργανώνονται παγκοσμίως στο «όνομά» της. Κυρίως, υπογραμμίζεται η υποβάθμιση του δεσμού του Ανθρώπου με τον Ίππο, προφανώς, προς υπηρέτηση των βαθμοθηρικών προτεραιοτήτων ενός αθλήματος.

     Παραθέτουμε, εν συνεχεία, αναλλοίωτο το κείμενο του «Flying Duchess Ranch» στο πρωτότυπο διότι μέσα από αυτό προβάλλονται και οι δικές μας αγωνίες οι οποίες επανειλημμένως έχουν δημοσιοποιηθεί και στη μεμονωμένη αρθρογραφία μας αλλά και στο ειδικό εγχειρίδιο «Έφιππη Τοξοβολία: Πολεμική Τέχνη ή Άθλημα?»: 

     «I've been trying to find the words to make a post about how disappointed I am in the general lack of care taken into training horses for archery around the world, especially for some competitions labeled as "World Championships," but I feel like I have said it all before because it has been an ongoing problem for almost two decades.

How is it okay to give an international rider and competitor a horse that has never been shot off of? Or shot off of only a couple of times?

How is it okay to bring in horses of other disciplines such as racing, polo, and cirit, and assume they are usable for a horse archery competition? And expect people to make it work?

For an INTERNATIONAL CHAMPIONSHIP? Or let alone for ANYTHING?

This is entirely unfair to the horses and the riders, and does nothing to help the sport.

You shouldn't have to train a horse you are competing on, unless you have agreed to help train a horse to compete by riding them in a competition.

These days I honestly try to hide from mainstream horse archery on my social media, and only follow a few people whose journeys I enjoy to watch, but things that absolutely disgust me are always creeping in.

I used to have a dream of hosting and running an international competition here in the United States with well trained horses. I wanted to see an event outside of the valley with skilled horses and riders and no uncontrolled bats out of hell on the track. I know I could organize it, and run it well. Between myself and my club alone I could likely put together a group of a few dozen well trained horses if I had a year to prepare. That dream is lost now, I had to let it go.

The horsemanship I see internationally and nationally at horse archery competitions makes me sad. The standards are so low that I wouldn't dare put most outside horse archers on my archery horses anymore.

To most in the horse archery world the horse has become a tool, like their bow. A means to an end. It is not the union of the rider, horse, and bow, that is rewarded, only harshness and speed.

I was once told by an accomplished international horse archer that it is impossible to teach other people how to ride with finesse on the horse, and that most people can't learn that skill. He said that is why we need to have lines on the track, use bits, let people ride fast, etc. because people and horses can't learn that kind of control and if they do it takes too long.

So what if it takes long? To me it is worth it in the end. We have been building our rider's horsemanship abilities here in our club to be able to ride completely at liberty, to truly find that union with their horse on the track. I don't care what they score on the target, you need the union first. This year we had three riders other than myself compete on my horses using only a neck rope, and several others in training rounds. Not all of those competitions were even on our home track, showing the horses and riders still had that connection away from their home as well.

Our group is small, and we are striving for excellence. It is a long humbling journey, and requires patience, but the reward is great. Our horses and horsemanship come first, they must always come first.»

     Ευχαριστούμε θερμά του ομοτέχνους μας από την άλλη όχθη του Ατλαντικού με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες για την ευκαιρία που μας δίνουν να προβληματιστούμε ακόμη περισσότερο με το εύστοχο κείμενό τους!

«ΑΥΛΑΙΑ» ΙΠΠΕΥΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΙΒ’ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

«ΑΥΛΑΙΑ» ΙΠΠΕΥΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΛΗΞΗ 

ΤΗΣ

ΙΒ’ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

     Με δύο «χορταστικά» μαθήματα έπεσε, σήμερα, η «αυλαία» της ΙΒ’ Προπονητικής Περιόδου (1/9/2019 - 31/8/2020) στο Ιππευτήριο των «Ελλήνων Κενταύρων».

     Σε ένα ιδανικό Ιππευτήριο, από τα μεγαλύτερα και πλέον οργανωμένα της Ευρώπης, μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον, τα μαθήματα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" προσλαμβάνουν μιαν άλλη "διάσταση" ενδυναμώνοντας την αυτοσυγκέντρωση των εκπαιδευομένων και την ηρεμία που είναι απαραίτητη για την επιτυχία τους. 

     Ο Αναστάσιος, μετά από μία σειρά προσωπικών κωλυμάτων ξαναβρέθηκε στο Ιππευτήριο και προχώρησε με νέες σημαντικές εμπειρίες, χειριζόμενος νέον Ίππο και πρώτη φορά ανεπίσακτο. 

      Στο τέλος αυτού του μαθήματος ο, κατ΄ ανάγκην απουσιάσας Αναστάσιος όχι μόνον έδειξε σαν να μην άφησε ούτε επί στιγμήν το Ιππευτήριο, αλλά βρέθηκε και "πιο μπροστά" από τον χρόνο με την βοήθεια του ιδανικού Ίππου του! 

     Εν τέλει, δε και οι εν κινήσει τοξεύσεις  του, αρχαρίου, Αναστασίου λίαν καλές όπως αποτυπώνονται στο οπτικοακουστικό υλικό της ημερίδος!

     Κι όσοι αναρωτηθούν τι δουλειά μπορεί να έχει ένας διακεκριμένος επιστήμων σ΄ ένα Ιππευτήριο, παρατηρώντας τον Αναστάσιο θα μείνουν άναυδοι!

     Η άνετη και χωρίς καμία βοήθεια, αρχική εφίππευση δι εφάλσεως του Αντωνίου προδίκασε την ωραία συνέχεια του μαθήματός του!

     Ο Αντώνιος μετά από διακοπή ενάμιση έτους, έκανε το δεύτερο μάθημά του στο οποίο τρόχασε επί μακρόν και με μεγάλη άνεση ενώ, ταυτοχρόνως τόξευσε! 

     Εκπληκτικά υποσχόμενος ο Αντώνιος, παρατηρήθηκε να προσέχει, να αναλύει και να συνθέτει σε "αποτέλεσμα γόνιμης εξόδου" τόσες πολλές ιππικές συνιστώσες ταυτοχρόνως, ώστε, ήδη, να εντάσσεται σε ένα "taylor made" εκπαιδευτικό ασκησιολόγιο που, για πρώτη φορά, συγκροτείται για μία περίπτωση αρχαριότητος. Μπορεί να αποφοίτησε από το Stanford με πολλές αξιόλογες ειδικότητες αλλά ο αλογατάρης μπορεί να κυριαρχεί και σε έναν απόφοιτο ενός τέτοιου πανεπιστημίου και στους "Έλληνες Κενταύρους" αυτό δεν περνά απαρατήρητο...

     Και στη σημερινή ημερίδα περιελήφθη και σημαντικότατο κεφάλαιο της συραγωγήσεως την οποία, ο Εκπαιδευτής, θεωρεί εκ των ουκ άνευ!

     Ο δυνατός μας επιβήτορας Sepp έδωσε και πάλι ένα ρεσιτάλ δυνατής υπερκινητικότητος, με εκτενέστατους καλπασμούς, θεαματικές αναπηδήσεις, υπέροχες ανορθώσεις και εντονότατες απόπειρες διαφυγής, συραγωγούμενος, τελικώς και από τους δύο εκπαιδευόμενους χωρίς μάστιγα(!) και στους τρεις βηματισμούς ώσπερ ...σκολιαρούδι μέχρι ...κατευνασμού. 

     Ένα παιδί κι αυτό το δυνατό τετράποδο, αντιμετωπίζεται με την εμπειρία της Σχολής μας η οποία είναι σε θέση να αναγνωρίζει κάθε εκδήλωση Δ.Ε.Π.Υ. δίνοντάς της λυτρωτικές διεξόδους με την προσέγγιση της αγάπης και του παιγνιδιού και ποτέ της καταστολής.

     "Διαλογισμός  εν κινήσει" τα μαθήματα στο Ιππευτήριο των "Ελλήνων Κενταύρων", με άδειασμα της "κούπας" του μυαλού και άφεση του αλανθάστου πρωτογόνου ενστίκτου να κυριαρχήσει επί του ηλιθίου εκλογικευμένου εγκεφάλου του "μεταπολεμικού" μαζανθρώπου ο οποίος το μόνο που κατάφερε είναι να δυστυχήσει εκτός φυσικών κανόνων.

     Kαι ο μεγάλος Alfred Vierkandt θα ήταν υπερήφανος παρατηρώντας τις προσεγγίσεις της Σχολής μας οι οποίες επιβεβαιώνουν την μαγική - μυστικιστική κοσμοθεωρία η οποία ερμήνευσε, ήδη από τον 19ο αιώνα, την υπεροχή του πρωτογόνου ενστίκτου επί της ανθρωποκεντρικώς εκλογικευμένης "ερμηνείας" της ζωής και του κόσμου!

     Αύριο οι «Έλληνες Κένταυροι» εκδράμουμε στην Βοιωτία (Πτώον, Τροφώνιον Μαντείο κλπ) σε μία ακόμη “Open day on …wheels” με Τοξοβολία, κολύμπι, καλό φαγητό και ένα πνευματικό πρόγραμμα που «χορταίνει» τον νου ενώ ετοιμαζόμαστε για την ΙΓ’ Προπονητική Περίοδο που ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου με πολλές εφιπποτοξοτικές εκπλήξεις τόσο στη Σχολή όσο και στην Ομάδα

    Νωρίς το πρωί ο Εκπαιδευτής μας Μηνάς Α. Τσομπανιάν θα υποδεχθεί "on board" τους αγαπημένους μας Συνταξιδιώτες εκτός Ομάδος, τα Μέλη της Ομάδος μας και τον αγαπημένο του Μιλτιάδη για να εξορμήσουμε και να χαρούμε την Ιστορία και τον μύθο της Πατρίδος μας αφημένοι στην αγκαλιά της ομορφιάς της, σε μέρη όπου ζωντανεύουν θρύλοι με δροσερά νερά  και γαλήνιο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα διαλογισθούμε εν κινήσει, θα τοξεύσουμε και θα χαλαρώσουμε πριν εκπορθήσουμε την είσοδο της φιλόξενης ταβέρνας του Ακραιφνίου όπου θα μας περιμένουν κοσμήματα υψηλής γαστριμαργίας αφού κι ο ουρανίσκος συμβάλλει στην απόλαυση της ζωής κάθε πολεμιστή!

     Μια νέα εκπαιδευτική περίοδος αρχίζει από 1^ης Σεπτεμβρίου, η ΙΓ’ κατά σειρά που οροθετεί τον δέκατο πέμπτο χρόνο συνεχούς λειτουργίας των διεθνώς ανεγνωρισμένων και βραβευμένων «Ελλήνων Κενταύρων» και σ΄ αυτή την νέα περίοδο που ξεκινά σε λίγα εικοσιτετράωρα, η Ομάδα μας εισβάλλει δυνατότερη κι ορμητικότερη! Έχετε πολλούς, μα πάρα πολλούς λόγους να παραμείνετε "συντονισμένοι" μαζύ μας!

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ...

     Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από 'κείνον τον χιονισμένο Φλεβάρη, στην Κοιλάδα του Ουγγρικού Οργανισμού "Kassai", όπου η ευμένεια μιας ζείδωρης μοίρας με έφερε για πρώτη φορά σε ισόβια ζεύξη με την Έφιππη Τοξοβολία, δεχόμενος την Τιμή της αποδοχής μου στο μεγάλο Σχολείο του, δια βίου, Δασκάλου μου Kassai Lajos προς τον οποίον, αενάως, θα είμαι ευγνώμων!

     Με αλησμόνητη και ολοζώντανη την μνήμη σ΄ εκείνη την πρώτη επαφή μου με το Τόξο, στο σκεπαστό Ιππευτήριο όπου μόνος μαθητής ο υποφαινόμενος, λόγω θερμοκρασιών (-22C), στο πρώτο rendez-vous με τον μεγάλον έρωτα... 

     Εκείνη την μέρα, κατά την οποία ο φακός απαθανάτισε την πρώτη προσπάθεια τοξεύσεως, μην έχοντας ποτέ προηγουμένως πιάσει, εφίππως ...Τόξο!

     Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που ο πρώτος Έλληνας στη νεώτερη εποχή "έδεσε" με μία κορυφαία Πολεμική Τέχνη εισάγοντάς την στη Πατρίδα του στην οποία η τέχνη αυτή είχε ήδη παλιότερες καταβολές που ατόνισε ο χρόνος...

     Μια αφετηρία που ξεκίνησε από την "θεία κοινωνία" μέσα στην Κοιλάδα του  Kaposmérő κι έφτασε μέχρι τα υψίπεδα της βόρειας Μογγολίας και την έρημο Gobbi για να καταφέρω να σταθώ αξιόπρεπα απέναντι στην Έφιππη Τοξοβολία και στον Δάσκαλό μου!

     Το πιο υπέροχο "ταξίδι" ψυχοπνευματικής ολοκληρώσεως που θα μπορούσε να προσφέρει ο βίος σε όσους τολμούν να αναζητήσουν νόημα σ΄ αυτό οποίο, γενικώς και αορίστως, ονομάζουμε "ζωή"!

     Κι επειδή η Τιμή ονομάζεται Πίστη, με την ευκαιρία αυτή, οφείλω να αποδώσω ευγνωμοσύνη, πέραν του Δασκάλου Kassai Lajos και στον επίσης μεγάλο Δάσκαλό μου, καθηγητή Ιππιατρικής και Αρχαιολόγο Θεόδωρο Αντίκα του οποίου η ανιδιοτελής ηθική υποστήριξη και ιππική διδασκαλία με έκανε ακόμη σωστότερο Εφιπποτοξότη σε ό,τι αφορά στην σχέση μου με τον ιερό Ίππο!

     Διότι, όταν ο μαθητής δεν ευγνωμονεί τον Δάσκαλό του, η γνώση παραμένει ανάξια όπως κι ο φορέας της!

     Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και, η Έφιππη Τοξοβολία, με "ξεδιψά" καθημερινά όπως και τότε που αφίππευσα μετά από μια εξάωρη επικίνδυνη διαδρομή για να ρουφήξω το νερό της  Huvsgul στο οποίο αντανακλάται το πεντακάθαρο γαλάζιο του μογγόλικου ουρανού που χρωματίζει τη σημαία της χώρας του μεγάλου Χάν. Κι από τότε μόνον μια ευχή, "Ορθό το λάβαρο!" κατά πως πρέπει για όσους "Η Τιμή μας ονομάζεται Πίστη"! 

"ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ!"

[Kassai Lajos]

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων"